huyuna ekmek banayım..

huy dediğin çeşit çeşittir.. kimi yatmadan önce son bi rutin kontrolleri yaparken yarım saati devirir evin içinde.. yok pencereyi kapadım mı acaba.. kapadım ama kolu çevirdim mi ki.. yok kapının sürgüsü döndümü.. acaba banyonun lambası açık kaldı mı? filan işte.. 

kimisi de tv izlerken ayaklarıyla gözüne takılan yazıları taklit etmeye çalışır! naçizane ne melem olduğunu bilmediğim bu dertten muzdarip değilim aslında ama uzaktan bakınca pek bi komik duruyo lan :D geçen gün annem söyledi "oğlum o ayaklarınla neydiyosun öyle, dur iki dakkada filmi izleyelim!" şeklinde.. tamam ben bazen farkına varmıyorum ama her nereden komut alıyosa kebeş ayaklarım, parmaklarına kalem tutuşturulmuşçasına alt yazıları ve duyduğu anlamsız sözcükleri takıntılı bi hissiyatle çala kalem serpiştiriyor havaya.. bilmem anlatabildim mi?

garip huylarım ben keşfettikçe saçılıyor bir bir ortalığa.. bunuda geçen gün fark ettim.. aslında ne yaptığımı biliyorum ama farkında değilmişim.. böyle kıvrımları olan şeylere canlıymışçasına acıyor ve onların kaşındıklarını düşünüyorum.. mesela bir duvarın köşesi hele ki üç köşesinin birleştiği yer! tırmanıp kaşıyasım geliyor.. acıyorum duvarın haline.. daha bi açıklayıcı olsun mabında bi örnek daha vereyim.. farz-ı misal bir gitar var elinizde.. onun bu kıvrımlı köşelerine toz filan sıvanır zamanla ve etrafını silsenizde o bölgeleri tortulanmış gibi kalır.. işte ben bu noktada onların birer canlı olduğunu düşünür ve acınası gözlerle kaşındıklarını varsayarım.. hemen tırnaklarım haşır huşur bütün tozları kaşıma merasiminde yok ederler..

işte böyle.. cansız nesnelere karşı hep bu gözle baktım/bakıyorum.. dilleri yok ki söylesinler..  ya sahiden kaşınıyorlarsa!..

resim: milliyet